فوتبال و جام ملتهای آسیا

خب جام ملتهای آسیا هم با قهرمانی تیمی که حتی خوشبین ترین افراد هم فکر نمی کردند (عراق) به پایان رسید. برای من که تقریبا تمام بازی ها را تماشا کردم تیم عراق از روز اول با انگیزه ای مثال زدنی وارد میادین شد و تا روز آخر هم (بدون نوسان) ضمن حفظ آرایش تیمی و تاکتیکی اش و با دوندگی های بی امان بازیکنانش جام را برای ملت عراق هدیه برد و واقعا تیمی بود که برای ملتش بازی کرد.و اما تیم ایران: تیمی که به نظر من مثل همیشه بازی کرد، خوب در حد متوسط و چون مثل معدود دفعات تاریخ فوتبال ایران!! (البته از سال های میانی دهه ۸۰ که شخصا تماشاگر پروپاقرص فوتبال شدم) عالی بازی نکرد و خارج از تاکتیک تیمی، به تکنیک بازیکنانش و شانس های فوتبالی اش روی آورد و مهمتر از همه چیز تیمی عاری از انگیزه برای رسیدن به اهدافش بود. و این ها معمولا مشکلات همه تیم های فوتبال ایران اعم از ملی یا باشگاهی است که همواره در میانه بازی ها به آخر خط می رسند. مسأله دیگر انتظار بالایی است که معمولا از تیم های فوتبال ایرانی وجود دارد و هیچکس در حد آسیا به کمتر از قهرمانی رضایت نمی دهد و همچنان ایران را بهترین تیم آسیا می دانند در حالیکه وضعیت امکانات، عدم مدیریت صحیح ، عدم برخورداری از دانش و علم روز دنیا ، عدم آگاهی از مسائلی چون تغذیه صحیح، روانشناسی بازیکنان و ... همچنان جزو مواردی است که یا به آنها اصولا بها داده نشده و یا خیلی سطحی و گذرا بوده است. و البته یادمان نرود که جدای از تمام این ها، داشتن انگیزه بالا و عمل کردن به فعل خواستن توانستن است (همانند عراقی ها) نصف راه پیروزی ست.